Σώμα και αναπηρία: ανασημασιοδοτήσεις στη χοροθεατρική performance μέσα από τις αφηγήσεις των καλλιτεχνών της χοροθεατρικής ομάδας ΔΑΓΙΠΟΛΗ
Τίτλος:
Re-thinking, re-conceptualising Body and Disability in dance-theater performance art, through the narratives of disabled performance artists of DAGIPOLI dance-theater team
Κύρια Υπευθυνότητα:
Γκουσιάρη, Ελεονώρα Θ.
Επιβλέπων:
Μιχαηλίδου, Μάρθα
Θέματα:
Άτομα με ειδικές ανάγκες και τέχνες People with disabilities and the arts
Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Περίληψη:
Η παρούσα εργασία αφορά στους τρόπους με τους οποίους συμβάλλει η χοροθεατρική performance στην ανασημασιοδότηση της έννοιας του σώματος και της αναπηρίας. Η μελέτη εκκινεί από την προβληματική διάκριση μεταξύ «κανονικού» και «μη κανονικού» σώματος. Μέσα από την κριτική παρουσίαση των θεωρητικών μοντέλων της αναπηρίας, υπό το πρίσμα των σπουδών αναπηρίας, στοχεύει στην αποδιάρθρωση του παραπάνω διπόλου. Απώτερος στόχος της έρευνας είναι η πρόταση ενός νέου ερευνητικού συστήματος μελέτης που θα θεμελιώνεται στη «βιωμένη ενσώματη κατάσταση της αναπηρίας». Μέσα από τη μελέτη των αφηγήσεων εξετάζονται οι λογοθετικές πρακτικές των ανάπηρων καλλιτεχνών που καταδεικνύουν τους τρόπους με τους οποίους η αναπηρία επιτελείται ως ενσώματη πρακτική στο λόγο χορευτών με κινητικά προβλήματα. Πώς σημαίνεται το σώμα ως ανάπηρο στο λόγο και ποιες είναι εκείνες οι πρακτικές που συμβάλλουν στην αποδιάρθρωση της ηγεμονικής θεώρησης ότι η αναπηρία συνιστά "ελλειμματική φύση";
Abstract:
The current research discusses the ways that dance - performance art contributes in the reconceptualization of disability and the body focusing on the narratives of disabled dancers of DAGIPOLI dance-theater team. The study is based on the problematic distinction between 'normal' and 'abnormal' body. Through the critical presentation of the basic theoretical models of disability, in the light of disability studies, we aim to dismantle the concept of "normality". The ultimate goal of the research is the proposal of a new research system that will be based on "lived corporeal experience of disability." Through the study of the narratives, I examine the discoursive practices of disabled artists, who demonstrate the ways in which disability is performed as an embodied practice in the discources of the dancers with physical disabilities. In which ways the body is marked as "disabled" in discourse and what are those practices that contribute to the disintegration of the hegemonic consideration that disability constitutes a "natural deficiency"?
Περιγραφή:
Διπλωματική εργασία - Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού, ΠΜΣ "Πολιτιστική Διαχείριση", 2015
